Praktijkadres:
Centrum Licht op Talent
Industriekade 1 Hillegom
Centrum Licht op Talent
Industriekade 1 Hillegom
Postadres:
Licht op Talent
Brouwerlaan 14 2182 KG Hillegom
Licht op Talent
Brouwerlaan 14 2182 KG Hillegom
Ik leer zelf graag en blijf me ontwikkelen. Zo leerde ik mijn gedrag te veranderen om ander gedrag teweeg te brengen. Ik leerde zélf het instrument te zijn, waarlangs kinderen en volwassenen zich kunnen ontwikkelen. Als intern begeleider werkte ik samen met leerlingen, ouders, leerkrachten en deskundigen. Ik heb ervaren dat bundeling van krachten zoveel meer gedaan krijgt.
Mijn instrument is het oplossingsgericht werken, waarbij het om kracht in mensen zelf gaat en zoeken naar wat al wel goed gaat. Ik heb het ingezet op scholen bij team coaching en individuele trajecten. Ik vind het heerlijk om te zien dat bewustwording mensen laat groeien.
Mijn belangstelling en studie naar begaafdheid heeft me veel inzicht en rust gebracht en mijn eigen worsteling in een ander licht geplaatst. Uiteindelijk is bij mij het laatste puzzelstukje op zijn plek gevallen en snap ik met terugwerkende kracht mijn eigen levenspad.
Ik snap nu dat, wat ik denk, doe en voel, overeenkomt met kenmerken van begaafdheid. Ik ben hierdoor erg gemotiveerd anderen bewust te maken van hun eigen potentie, op welk vlak dan ook. Dat voel ik als mijn missie.
Talent gedreven coachen maakt me echt gelukkig. Dat, wat ik voel en wil voor anderen, heeft een naam. Ik heb zelf ervaren hoe je groeit van het kijken naar je eigen kwaliteiten, hoe dat je veerkracht geeft en vleugels om stappen te zetten. Het heeft mij geïnspireerd tot het opzetten van Licht-op-Talent, mijn eigen praktijk, waar ik anderen de gelegenheid bied ook bewust te worden of het bewustzijn te vergroten. Als coach mag ik eindeloos nieuwsgierig zijn naar de kwaliteiten van de ander. Ik mag zoeken naar wat al goed gaat en kijken naar het verwezenlijken van dromen. Dit werk maakt me blij. Ik gun iedereen het kunnen verwezenlijken van dromen!
Ik vertel altijd over die jongen in mijn bovenbouwklas. Hij was mijn eerste leerling bij wie ik overduidelijk zag dat hij ongelukkig was door gebrek aan goede leerstof. Hij hing als het ware ongelukkig onder zijn stoel. Wat hij voelde….ik denk dat ik dat herkende in mijzelf. In ieder geval ging ik nadenken over wat ik voor hem zou kunnen doen.
In die tijd had je bij de Onderwijs Begeleiding Dienst dozen technisch lego om leerlingen extra uitdaging te geven. Dus haalde ik die de school binnen. Ik was helemaal trots op mezelf. En terwijl andere kinderen zaten te rekenen, kreeg hij die doos met lego op zijn tafel. Maar in plaats van dat hij er enthousiast mee aan het werk ging, werd het een fiasco.
Wanneer vierentwintig paar ogen jaloers naar je kijken wil je niet opvallen en een uitzondering zijn. Niemand wil zich als mens anders voelen. En daarbij; misschien was de uitdaging ook te groot. Want hoe moet je beginnen als je nooit geleerd hebt met uitdagingen om te gaan? Het lukt me niet hem goed te helpen. Maar het liet me niet los.
Toen ik daarna in andere groepen nieuwe leerlingen kreeg die overduidelijk iets anders nodig hadden, zocht ik zelf naar mogelijkheden. Ik deed de opleiding tot intern begeleider. Daar leerde ik vooral mijn eigen handelswijze veranderen, zodat ik bij de ander een leer- of gedragsverandering tot stand kan brengen. Dat heeft het vuur in mij ontstoken.
Want wat is er dan allemaal nog meer mogelijk?! Als intern begeleider kon ik zoveel mogelijk ouders en leerkrachten hierover vertellen.
Ik nam ook mezelf mee. Ook ik was ooit een leerling die op het schoolplein geen aansluiting kon vinden. Ik hield me staande met de gedachte dat ik een rekenboekje verder was. Maar intussen voelde ik me anders en minder waard.
Jarenlang heb ik daardoor keihard gewerkt. Steeds met het gevoel dat ik me moest bewijzen. Dat het niet goed genoeg was. Ik deed de ene studie na de andere, omdat ik telkens dacht dat ik nog niet genoeg wist. Op mijn werk raakte ik regelmatig de aansluiting met mijn team kwijt, omdat ik zo ver vooruit liep in mijn plannen. Ook daar groeide het inzicht. Ik ontdekte dat ik aan mensen kon vrágen wat ze nodig hebben. Je weet namelijk zelf heel goed wat je nodig hebt.
Het bracht een ommekeer teweeg. Ik leerde mijn collega’s en mijn team op maat te begeleiden. Niet van bovenaf, maar vraaggericht. Wat een mooie, wezenlijke contacten leverde dat op. De afgelopen jaren ging ik van het begeleiden van volwassenen ook weer terug naar de kinderen. Eerlijke contacten, mooie momenten. ‘Peercontact’. In elk begaafd kind herken ik iets van mezelf. Ik zie het in de ogen, proef het in de humor, in de dingen die ze zeggen, hoe ze het zeggen. Het gaat vanzelf- ik word- er blij van.
Zelfs- als moeder ervaar ik- hoe belangrijk het is wanneer je kind de juiste begeleiding krijgt. Mijn dochter zat in groep 4. Gemotiveerd door een reis naar Australië, vroeg ze de directeur of ze al eerder Engels mocht leren om met haar nichtje in Sydney te kunnen spreken. Maar intussen haalde ze op haar rekentoets de ene onvoldoende na de andere. Gelukkig gaf haar leerkracht zelf aan dat er iets anders nodig was. Als school hebben we haar uitdaging kunnen geven, een boost voor haar ontwikkeling. Als een bloem ging ze open. Nu zit ze op tweetalig VWO. Dat het verhaal niet altijd gelukkig afloopt, is voor mij wel duidelijk.
Deze kinderen, deze volwassenen blijven altijd twijfelen aan zichzelf. In elke nieuwe fase is het daarom altijd weer nodig samen te kijken wat er nu nodig is. Aan het eind van elke les vraag ik kinderen naar hun mening over de les; vaak zeggen ze dingen als: ”Jij praat met me”. Of: “ Jij vraagt het aan mij”.
Dat is zo belangrijk: gezien en gehoord worden. Vragen wat er nodig is. Zó belangrijk. En dat is wat mij drijft.
Mensen als jij bewust maken van hun eigen kwaliteiten, maar ook van hun eigen behoeften en wensen. Dit ook duidelijk maken aan ouders en scholen. Want jij hoort bij een groep kinderen en volwassenen die nagenoeg onzichtbaar zijn. Die meestal meebewegen en gehoorzaam zijn. Een groep mensen van wie vaak gedacht wordt dat ze zichzelf met gemak kunnen redden. Maar zo is het niet altijd.Want tegelijk ben je zo bescheiden en onzeker dat je je gemakkelijk opoffert in een groep. Je bent makkelijk te raken en te kwetsen. En je breekt pas naar buiten met opvallend gedrag wanneer het te laat is.
Op dit moment heb ik het voorrecht veel gelijkgestemden te ontmoeten. In elke mens, groot of klein, 5 of 68 jaar, ontmoet ik mijn Peers en wordt er iets in mij geheeld en genezen. Dit werk, zo kunnen werken, maakt me diep gelukkig. Andere mensen zo bij zichzelf te laten komen en hen bewust maken van waaruit hun talent kan werken- dat is waar ik het voor doe.
Jezelf niet begrijpen… -je door anderen nooit begrepen te voelen- ...dat gun ik niemand.